Yaprağın Kaderi Düşmekmiş!

[egitimci]

Yaprağın kaderi düşmekmiş!

“Ümmetimin öncekileri sonrakilerden daha hayırlıdır. İkisinin arasında keder vardır.”
Hadis-i şerif


Peki, biz “sonrakiler” miyiz, yoksa sonrakilerden biraz öncekiler mi?

Az kalmasına, daha çok mu var?

Çünkü benim içimde bir keder,

Ruhumdaysa hissedilmiş bir med-cezir var…
“med-cezir” …

Gelip giden... Gelip giden… Gelip giden…

Geldiğinde her şeyi parçalayan… Parçaladıklarınıysa ancak gittiğinde ortaya çıkaran…

Ortaya çıkardığı parçaların içinden sarılıyoruz dört elle “sıradanlaştırılmış hayatımıza”, çocukluk özlemlerimiz bir anda yakalayıp savuruyor… Savruluyoruz içinde binlerce “sms” olan telefonlarımıza… Özlem duygularımız yitiriyor anlamını… Her an kolaylıkla ulaşılabilen insanlar oluyoruz. Sonra öfkelenebiliyoruz aniden, alınganlık kırılganlık damarlarımız şaha kalkıyor… Atıyoruz kendimizi sokaklara şehrin bedevilerine dönüşüyoruz… Secdeye kapanıyoruz, ama hissetmiyoruz…

Kalplerimizde hüzün, aynalarda üzgün yüzümüz...

Duruyoruz, taklit ediyoruz, taklit ediliyoruz… Korkunç etkileniyoruz… Susuyoruz deliler gibi konuşuyoruz, çılgınlıklar yaptığımızı sanıyoruz… Sıradan sevinçlerimiz, kelepir coşkularımız oluyor…

Bize biraz kulak kesilene bütün hayatımızı takdim ediyoruz… Değer verdiğimiz insanların sayısı gün geçtikçe azalıyor… Etrafımız bizim için sıradanlaşmış insanlarla dolup taşıyor…

Kalplerimizden kabız oluyoruz…

Konuşuyoruz, konuşuyoruz, konuşuyoruz… Sonra aniden konuşamaz oluyoruz… Yalpalıyoruz, yalpalıyoruz…

Yapayalnız kalıyoruz…

Üniversite koridorlarımızda, sınıftaki sıramızda, kantinlerimizde, evimizde, odamızda dolaşan bir yalnızlık… Kalbin derinliklerinden gelen en tiz his… Yalnızlık, ürkünçlük, dalgınlık… Kalabalık ama paramparça, sürü halinde ama her birimiz ayrı bir kuytuda, tıkış tıkış ama yapayalnız… Tek başına…

“Sılamda sılasız kaldım,
Suyum garip aşım garip,
Ben kendime gurbet oldum
İçim garip, dışım garip...”